پارک فن‌آوری پردیس به عنوان تنها‌ پارک فن‌آورانه کشور که در تراز حرفه‌ای در حال فعالیت است و بستر شرکت‌های بزرگ فن‌آورانه و دانش‌بنیان ایران در حوزه‌های آی‌تی، پزشکی، مکانیک و ... و نیز شرکت‌های مرکز رشدی و استارت‌آپ‌های نوظهور است و به عنوان نماینده فن‌آوری و دانش‌ راه‌یافته به بازار در ایران میزبان مهمان‌های متعدد ایرانی و خارجی به صورت روزانه است، برای فاز دوم توسعه خود نیاز به تعریف ورودی جدیدی در فاصله اندک با ورودی فاز اول مجموعه است. این ورودی مانند رویه معماری ساخت‌مان‌های پارک، باید از وجوه نوآورانه توامان با فن‌آوری‌های نوین ساختی و ظهور فن‌آورانه هم‌راه باشد و نیز دربردارنده اصول و ارزش‌هایی از میراث هنر و معماری سرزمین ایران باشد.
از سویی دیگر، طرح سردر و ورودی فاز دوم پارک فن‌آوری پردیس، نمی‌تواند نسبت به وضعیت فعلی کالبد پارک بی‌تفاوت باشد. سردر نخستین پارک فن‌آوری پردیس، به صورت سازه‌ای مثلثی و اگرچه شیشه‌ای اما چگال -به دلیل انتخاب نوع شیشه‌ و نیز کارکرد بنا- در ورودی فاز اول پارک ساخته شده است. با وجود خط آسمان تعریف شده برای ساخت‌مان‌های پارک و محدودیت ۱۵ متری برای ارتفاع آن‌ها، سردر اول با ارتفاعی قریب به ۴۰ متر به نوعی قوی‌ترین شاخص پارک از منظر ممتد آزادراه و مسیرهای عبوری اطراف و نیز بخشی از شهر پردیس و در فاصله اندک با ورودی جدید است. این نماد قوی به نوعی طبیعی چنان در اسناد تبلیغاتی پارک نیز به چشم آمده است که نام پارک فن‌آوری پردیس امروز قرین این سازه است.

طرح سازه جدید در هندسه‌ی کلی شباهت زیادی به سازه قبلی دارد؛ با این اختلاف که جهت آن به طور کامل تغییر کرده است و در منظر ممتد آزادراه، به تکامل طرح موجود می‌پردازد. سازه جدید بر خلاف سازه قبل به کلی شفاف و مونومان است که با توجه به شیب و اختلاف معبر، ارتفاع آن ۶ متر از ارتفاع سازه قبل کم‌‌تر است. با وجود فن‌آورانه بودن ظهور طرح، در تراز هم‌کف سازه، ورودی پیاده با تفکیک از ورودی سواره، به نوع یک هشتی بزرگ بتنی و رواق‌های پیرامون و متاثر از هندسه‌ی معماری ایرانی شکل گرفته است.

یادمان شهدای هسته‌ای ایران به یادبود ۴ دانش‌مند شهید هسته‌ای که در فجایع تروریستی سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ شمسی به شهادت رسیدند در محل گل‌زار شهدای بهشت زهرا (س) تهران طراحی شده است. کارفرمای پروژه با تاکید بر اولویت‌های مفهومی طرح به دنبال طرحی نوآورانه، متفاوت و البته چندمنظوره بود تا بتواند علاوه بر یادمانی مفهومی، یک فضای خاص برای انجام فعالیت‌های فرهنگی متناسب را در طول سال در پیرامون یادمان تعریف کند.

طرح یادمان با الهام کلی از دو الگوی آشنا و کاملا ساختاری یعنی ساختار و فرم راکتورهای هسته‌ای و نیز ساختار و فرم گنبدخانه‌های شیعی سامان‌دهی شده است. این دو ساختار که به نحو قابل توجهی در بازتفسیر طرح با هم مشابهت پیدا کرده‌اند، در نقطه کانونی خود یعنی قلب رآکتور/ قبر ولی خدا، به نوعی هم‌سانی رسیده‌اند که پی‌رنگ اصلی کانسپت طرح را نیز شکل داده است. قلب‌ راکتور در یادمان شهدای هسته‌ای بازنمود قبر شهید است که به نوعی انرژی بخش و الهام‌بخش جریان علمی کشور است.

در ساخت یادمان نیز تکنیک‌های ساخت دیجیتال با حفظ سبکی و شفافیت کالبد مورد توجه قرار دارند که به نوعی با فاصله گرفتن از ساخت سنتی و کاربست روش‌های ساخت دیجیتال، دانش و تکنولوژی موجود در متن کانسپت نیز مورد توجه قرارگرفته است.

ویلای اتحاد، ساخت‌مانی مسکونی در محله اتحاد در منطقه زیبای کیلان از توابع دماوند استان تهران است که در سه تراز ارتفاعی و به صورت یک‌پارچه طراحی شده است. سایت پروژه چشم‌اندازی سحرانگیز به تپه‌های سرسبز منطقه دارد و توپوگرافی آن نیز به سمت غرب شیبی تند را در خود جا داده است. طرح معماری بر پایه رعایت اصول طراحی اقلیمی و بهره‌وری انرژی‌های طبیعی شکل گرفته است. کارفرمای پروژه در طرح معماری ویلا، به دنبال دو عرصه با قابلیت تفکیک عمل‌کردی یکی به منظور سکونت دائمی و دیگری به منظور سکونت چند خانواده به صورت موقتی بود که این تفکیک به طور کلی در ترازهای طبقاتی طرح و پله‌‌ای مرکزی که با شکل دادن به یک ووید مرکزی دو تراز را به یک‌دیگر مرتبط می‌کند، درنظرگفته شد. 

طرح ویلا در سه تراز ارتفاعی به نوعی روی شیب بستر نشسته است. سطح اول هم‌سطح تراز خیابان به منظور پارکینگ، کارگاه و انبارهای مجموعه، سطح دوم هم‌تراز سطح ارتفاعی بالای زمین به منظور شکل‌دهی به ورودی و سطح اول ساختمان و سطح سوم به صورت طبقه بر روی سطح اول درنظرگرفته شده است. ویلا در سطح دوم خود به جز فضاهای نشیمن و خواب، گل‌خانه جنوبی و حیاط خدماتی دارد و در سطح سوم نیز سه واحد اقامتی نیمه مستقل، نشیمن مرکزی با نمای باز به سمت تپه‌های سرسبز منطقه و آش‌پزخانه مرکزی دارد. منظر طرح به گونه‌ای طراحی شده است که فضاهای بازی بچه‌ها، نشیمن روباز با مرکزیت اجاق‌ کنده‌سوز و صبحانه خوری جنوبی در ترکیب کامل با ویژگی های بستر باشد.

مسجد جامع جوی، مسجدی قدیمی در محله‌ای قدیمی از کازرون است که به صورت الگوی شبستانی و در مساحت تقریبی ۱۷۵ مترمربع بیش از هشت دهه میزبان عبادت مومنین شهر کازرون است. با توجه به نیازهای روزافزون مسجد به توسعه فضایی و فعالیت‌های فرهنگی متنوع اولیای مسجد، توسعه کالبد مسجد در زمینی که پشت مسجد و در امتداد قبله واقع است در دستور کار هیئت امنای محترم مسجد قرار می‌‌گیرد. 

در طرح توسعه پیش‌نهادی، حفظ کالبد سنتی مسجد و امتداد هندسی آن به عنوان اصلی قطعی درنظرگرفته شده است. طرح جدید به منظور تامین فضاهای مورد نیاز مسجد و حسینیه و نیز تامین جلوه‌ای شهری متناسب با وضعیت شهرسازی نوین، علاوه بر ارتفاع مضاعف از ریتم طاق‌نماهایی سنتی به صورت طاق گه‌وار برخوردار است که نمای مسجد در کالبد شهری را نیز شاخص می‌کند. هم‌چنین مسجد برای رسیدن به گذر اصلی جنوبی خود، با سردری شاخص و منفصل از بدنه اصلی دعوت‌کنندگی خاص خود را دارد. 

با حفظ فضای سبز محدود موجود در زمین پروژه، باقی کاربری‌های مورد توجه هیئت امنای مسجد، به بخش شمالی زمین منتقل شد تا حیاط سبز کوچکی در میان کالبد مسجد قرارگیرد. در بخش شمالی نیز سالن اجتماعی برای نیازهای کلان شهر کازرون در هندسه‌ای متناسب با ریتم طاق نماهای مسجد و سازه‌ای خاص در کنار مجموعه نیازهای آموزشی، ورزشی و فرهنگی دیگر درنظرگرفته شده است.